Toneel in toneel in toneel. Het van heerlijke theatercliche’s en opera-romantiek overlopende verhaal ontroert,is écht spannend en bij vlagen héél grappig. Prachtig gespeeld door o.a. Bart Klever. Alleen jammer van de muziek, die wellicht had gepast als het geheel niet zo rauw en doorleefd was geworden. Nu heb ik meer behoefte aan een tingeltangelpiano of accordeonnetje in plaats van de overgeproduceerde ‘band’muziek. Geniale parade-act ook trouwens.

Zeer vermakelijke persiflage a la The Office, maar dan met een spannend complotje er onder. Goed gespeeld, netjes geregisseerd. Verhaal had wat mij betreft nog iets scherper en spannender gekunt, maar de spelers maken veel goed. Absolute Parade-aanrader!

Zeer slappe sketchcollage over klimaatverandering. Onduidelijk of ze het nu moralistisch bedoelen of dat er nog een commentaartje in verborgen zit. De jonge, net beginnende groep neemt het festivalpubliek helaas niet serieus. De Parade is, in tegenstelling tot wat veel beginnende makers blijkbaar denken, geen excuus om slechte voorstellingen te maken, maar juist een ultieme kans om je kwaliteit te bewijzen. Die kans heeft Vrienden van de Dansmuziek jammerlijk gemist.

Gezien op de Parade; voorstellingen waar alohol aan het publiek wordt aangeboden zijn altijd goed.

Het stuk begint vervreemdend, en blijft dat ook. balancerend op de rand van over the to acteren gaat het net over de rand, en da’s jammer, want nog niet eerder bij voorstelling heb ik zo in dubio gestaan om boe te roepen of een staande ovatie te geven. De leefwereld van de moderne 20’er wordt zo herkenbaar uitvergroot en in stukken opgediend dat het eng te noemen is. Dat de spelers daarbij zichzelf aanbieden als slachtoffer (of toch helden) is daarbij erg dapper.
Het gebruik van techniek is heel subtiel onderdeel van het stuk, wat met zulke beperkte middelen als op de parade knap te noemen is.

How strange to read all these negative reviews about Koos Terpstra’s Jeanne d’arc. To put the record straight: Nico van der Knaap’s introduction was brilliant. He spent a spell-binding 25 minutes giving us the perfect background on the play itself. (Mr. van der Knaap, if you ever get tired of working on the stage, teach. You’re on a par with Robin Williams in DPS.) As for the play itself, what an eye-openener. I went with a group of friends (of which 2 were Dutch women)and we spent an animated evening still discussing this play. It stays with you a long time. An enthusiastic round of applause to a very talented group of people at NNT!

Het zag er prachtig uit, dat wel. Oude zolder, boeken, kisten, hobbelpaard, kroonluchter, onder dikke laag spinrag bedolven. Het licht dat van beneden door de reten van een houten vloer scheen. Sprookjesachtig. Licht, geluid, décor: complimenten.
Was het daar maar bij gebleven. Vervolgens kijk je een uur lang naar voorstelling die helemaal voorgekauwd, dichtgeluld, uitgelegd wordt.
Vimala Nijenhuis spant van de drie acteurs wel de kroon wanneer het om slecht acteren gaat. Alle cliché’s trekt ze uit de kast. Geen greintje eigenheid schemert in haar spel door, of het zou haar gebrek aan acteertalent moeten zijn.
Zo duurt een voorstelling inderdaad oneindig lang. Slecht slecht slecht.

In een wereld die gedomineerd wordt door global warming gaat een stel ware opportunisten op zoek naar de rust, ruimte en het beloofde aangename klimaat in Groenland.
De voorstelling begint bij de aankomst van de zomers geklede nieuwe bewoners van zojuist gekochte prefab woning.
De omstandigheden blijken anders dan verwacht en een confrontatie met de kou, een ijsbeer en de naburige eskimo kan niet uitblijven. Dan zet de dooi in.
Vis à Vis heeft met Groenland een actuele en humorvolle voorstelling opgeleverd. Het woordloze spel blijft prima overeind in het overweldigende decor. Het tempo zakt soms iets in (vandaar de tomaat) waardoor het verhaal dan wat stuurloos overkomt. De geweldige technische effecten maken dat echter ruimschoots goed.

Een hele fijne voorstelling op de noorderbegraafplaats. Je wordt rondgeleid door Annie (een echte bioloog) en geinformeerd over de planten en dieren aldaar, en tussen de grafzerken door wordt je nagestaard door de delvers. Ik voelde me soms een tiener op excursie of een onwetend slachtoffer in een horrorfilm. Heel geleidelijk wordt de situatie steeds vreemder en vervagen de grenzen tussen echt en niet echt. Wat is geregisseerd en wat niet? Je zoomt in op een zandkorrel en zoomt uit naar de omgeving en de boomtoppen. Petje af voor de intelligente regie. Als toeschouwer mag je je eigen verhaal maken en toch wordt je ervaring ongemerkt gestuurd.
Klein Kritiek: Zodra de beelden te theatraal worden, verliezen ze de gelaagdheid, dan zit je opeens naar een idee te kijken terwijl de voorstelling over het algemeen heel zorgvuldig is opgebouwd.
Maar ondanks dit blijft Delicate exemplaren een hele byzondere en spannende ervaring.

Tot slot wil ik nog even reageren op het idiote, eendimensionale, sensatiebeluste item dat AT5 uitzond over dit locatie project. Alleen omdat er een paar idioten zijn in noord die het lekker vinden om zich op te winden. Ga eerst eens kijken naar deze voorstelling voordat je gaat zitten oordelen! Dan zul je zien dat de makers zeer zorgvuldig, gepast en respectvol met de locatie omgaan.
Dit soort initiatieven zouden toegejuigd en ondersteund moeten worden. Niet metteen al in de kiem gesmoord.

“Een zinneprikkelende avond en nacht met dansperformances op onverwachte plekken”, zo beloofde ons Paradiso.
En omdat Krisztina de Châtel ook van de partij beloofde dat wel wat.
Inderdaad, haar groep was met een kort optreden het kaartje al waard.
Maar de overige “performances” waren bijna zonder uitzondering zielloos,de meeste haalden het schuifdeurenniveau bij lange na niet.
Slaapverwekkend, saai, saai, saai….

Laat ik als eerste vermelden dat ik inhoudelijk geen relevante mening over dans heb. Dansvoorstellingen vind ik doorgaans wel of niet boeiend om naar te kijken. De diepere betekenis ontgaat me doorgaans. Da’s jammer maar niet erg. Zeker in het geval van “So here we are”.
De voorstelling staat in een hal van het distributiecentrum van de de Van Nelle Fabriek in Rotterdam. De mogelijkheden van deze unieke locatie zijn volledig benut. De diepte van de speelvloer is enorm, waardoor er een sterk ruimtelijk effect ontstaat. Dit wordt nog vergroot door de fraaie belichting. Deze is heel krachtig maar sober en gaat nergens over in effectbejag.
De muziek wordt voornamelijk live gespeeld door een ensemble van het Rotterdams Conservatorium. Zij zijn mooi opgenomen in het toneelbeeld dat voornamelijk uit in de diepte geplaatste stellages bestaat.
De voorstelling heeft een enorme vaart, agressie en energie. Hierdoor onstaat, samen met de unieke locatie een heel indrukwekkende voorstelling.